Otto Ouderkerker mag na een ernstig fietsongeval nu zelf in een rolstoel zitten, maar de wil om als vrijwilliger betrokken te blijven bij de Oekraïense vluchtelingen op de Bovenmaatweg is groot. Als hij straks terugkeert, wil hij de opgevangen mensen blijven helpen. Tegelijkertijd kunnen de mensen met een beperking hem beter leren om te gaan met de rolstoel. “Van wandelmaatje kunnen we nu rolmaatje zijn.”
Net nadat hij een nieuwe richting had gegeven aan zijn leven, ging het helemaal mis. De Huizer wilde meer doen voor de medemens. Meer sociaal-maatschappelijk betekenis geven aan wat hij doet. Dat was een duidelijke roeping, waar hij vorig jaar gehoor aan heeft gegeven.
Na overleg met zijn werkgever had Otto vorig jaar besloten te stoppen, zodat hij zich meer kon inzetten voor de maatschappij. Ondertussen ontving hij van zijn baas een vergoeding en ging een coachingstraject in. Eind september was zijn laatste dag bij zijn baas en een week later zag Otto’s wereld er ineens heel anders uit.
Inmiddels was de Huizer al begonnen als vrijwilliger in de opvang aan de Bovenmaatweg. Het is de plek waar de gemeente tot dit najaar een groep van zo’n zestig Oekraïners, waarvan velen met een beperking, onderdak biedt. Daar liep hij al enkele maanden rond als lid van het klusteam. Via zijn goede vriendin Linda Bogaert is hij daar terecht gekomen.
Bekend gezicht
Het duurde even voordat Otto een bekende was van de bewoners. Dat kwam ook omdat hij wel vaak aanwezig was in het huis, maar als hij klusjes op de kamers verrichte, gebeurde dat eigenlijk altijd als de bewoners er niet waren. Maar na verloop van tijd begonnen ze hem te herkennen en andersom gebeurde hetzelfde. Langzaam maar zeker sloot de groep hem in het hart en waren de vluchtelingen al lang in de zijne gekropen. “Je wordt een bekend gezicht. Op den duur lach je samen en groei je met elkaar op”, zegt hij er zelf over.
Maar Otto begon meer en meer te doen. Zo ging hij ook weleens op pad met een van de bewoonsters: Iryna Nesterenko. Dan ging hij de hort op met deze verlegen Oekraïense, die in een rolstoel zit. Lekker wandelen door Huizen. Hij genoot ervan, zeker ook omdat de aandacht die hij gaf zichtbaar effect had.
Ernstig ongeluk
Na een paar uur op pad te zijn geweest met Iryna op 4 oktober stapte Otto op de fiets. Nog even snel wat boodschappen halen en dan naar huis. Maar de supermarkt haalde hij nooit. In een flauwe bocht op de Schokker gleed hij weg met zijn mountainbike. Hij viel met zijn gezicht op een paal en brak zijn nek. Sindsdien heeft hij een hoge dwarslaesie, zit hij in een rolstoel en is de man die graag op een gitaar speelde zijn tast kwijt.
“Het gebeurde in een split second. Heftig was het. Ik lag op de grond en zag bloed uit mijn neus komen. Ik dacht: even een pleistertje plakken. Ik wilde mijn linkerhand onder me vandaan trekken, maar dat lukte me niet. Toen wist ik meteen: dit is ernstig”, herinnert hij zich nog van de eerste momenten na het ongeval.
Nieuwe realiteit
Twee weken lang lag hij op de intensive care. Daarna is Otto naar een revalidatiecentrum in Amsterdam gegaan, waar hij dagelijks meerdere behandelingen kreeg. Daar heeft hij tot eind maart gezeten. Inmiddels zit hij alweer enkele tijd in Theodotion in Laren en kickt langzaam het besef van zijn nieuwe realiteit in.
Naast het moeten leren leven in een rolstoel maakt hij zich vooral zorgen over zijn financiële situatie en zijn zoon. Zijn inkomen is nadat hij weg is gegaan bij zijn werkgever veranderd en vier dagen later gebeurde het fietsongeval. Hij moet nu en zijn plek in Laren en zijn woning in Huizen, waar zijn zoon ook woont, bekostigen. Dat gaat hij niet lang meer trekken. “Dit is een probleem dat ik niet zelf kan oplossen”, zegt hij bezorgd.
Huis en haard
Meteen koppelt hij zijn eigen probleem terug naar dat van de Oekraïners. Zij hebben lang in de rats gezeten of zij wel als groep in Huizen konden blijven. Komend najaar moeten zij de Bovenmaatweg verlaten omdat hier nu toch echt zorgwoningen in moeten komen. De groep wil bij elkaar blijven én in Huizen.
Dit heeft allemaal voor veel onzekerheid en onrust gezorgd bij de Oekraïners en dat terwijl ze al huis en haard achter hebben moeten laten in verband met de invasie van Rusland. Daar maakt Otto zich druk over, al kwam donderdag het nieuws naar buiten dat er een tijdelijke nieuwe plek voor de groep is gevonden, even verderop op het Ellertsveld.
Eén ding is zeker: Otto is niet bij de pakken neer gaan zitten. “Ik wil mijn leven weer op de rit krijgen”, klinkt het ferm. De bewoners van de Bovenmaatweg geven hem hoop en moed om door te gaan. Hij ziet hen als zijn een inspiratiebron, want zij laten hem zien dat je nog steeds alles kunt doen, ook al heb je een beperking. Daar wil hij van leren. Zo kunnen diverse bewoners hem bijvoorbeeld laten zien hoe hij moet omgaan met zijn rolstoel en dan samen op pad gaan.
Terug op de Bovenmaatweg
Zelf wil hij terugkomen als vrijwilliger. Die sociaal-maatschappelijke roeping heeft hij nog altijd. Inmiddels is hij alweer een paar keer langs geweest op de Bovenmaatweg. Dat heeft even geduurd, vooral vanwege het lang doorlopen revalidatietraject, dat hij heeft moeten doorstaan.
Eind april zagen ze elkaar voor het eerst weer na die bewuste dag in oktober vorig jaar. Het was voor iedereen emotioneel wederzien. Niet alleen Otto vond het moeilijk, maar zijn ongeluk heeft op de bewoners ook grote impact gehad. “De eerste avond dat ik weer was, heb ik tranen met tuiten zitten janken.”
Dat het vriendschap voor het leven is, is voor hem wel duidelijk. Naast bergen met eten werd hij overladen met liefde. “Het was net als thuiskomen.”
